Column geschreven voor Marketing Tribune 12
In 1997 kreeg ik het boek Blur van Stan Davis en Christopher Meyer. Het beschreef hoe snel de wereld zou gaan veranderen. Vooral doordat internet alles en iedereen aan elkaar zou gaan verbinden.
Eén van de belangrijkste punten was dat producten en diensten gingen blurren. En dat je in elk product een dienst moest integreren en van elke dienst ook een product moest maken. Op deze manier ontwikkelde je namelijk – volgens Davis en Meyer – de waardeproposities van de toekomst.
Nike ging al snel met deze gedachte aan de slag.
Het kwam bijna tien jaar geleden met Nike+: een chip in je loopschoenen die draadloos in verbinding stond met je iPod. Hierdoor kon je je playlist laten afhangen van je looptempo en was je in staat om met een simpele applicatie op je computer te zien hoe lang en hoe snel je had gelopen.
Inmiddels staat Nike+ op elke nieuwe iPod en iPhone, is GPS geïntegreerd en promoot Apple Nike+ binnen zijn succesvolle iTunes-omgeving. Dankzij Twitter delen steeds meer hardlopers hun prestaties met vrienden. Hierdoor zet Nike de betrokkenheid van de gebruikers in om bereik op te bouwen binnen sociale media, waarmee het geloofwaardig autoriteit claimt op het gebied van hardlopen.
De volgende stap is mijn nieuwe Nike+ Fuelband. Deze hightech armband heb ik sinds kort de hele dag om en hij registreert hoeveel ik beweeg. Alle informatie synct automatisch met een mooie, functionele app op mijn smartphone – die weer direct in verbinding staat met internet. Een verslavend puntensysteem houdt continu mijn prestaties bij. En op basis hiervan kan ik me meten met vrienden en andere Fuel- band-gebruikers.
Nike doet hiermee een serieuze poging om het hardloopdomein te vergroten. Het gaat nu namelijk beweging en daarmee gezond leven claimen. Met een waardevolle propositie gebaseerd op een blur van een product en een dienst. Geheel in lijn met het gedachtegoed van Davis en Meyer. Hoe knap is dat.