Mijn collega Dirk Johan kwam pas gelden met een Q&A aan Phil Harrison van Sony Computer Entertainment. Interessant om te lezen wat er allemaal komt kijken bij de ontwikkeling, lancering en marketing van de PS3.
Ik heb voor 2007 (zie punt 6) overigens mijn geld op de Wii gezet, maar toch. PlayStation is een legende. De PS1 zorgde voor de acceptatie van gamen als vorm van entertainment, de PS2 verhuisde gamen van de slaapkamer naar de huiskamer en de nieuwe PlayStation gaat volgens Harrisson gamen socialer maken. In de huiskamer en via het internet.
In het artikel viel het volgende op. Er komen steeds meer games die een eenmalige aankoopprijs combineren met het online kopen van additionele content. Denk hierbij aan nieuwe verhalen, nieuwe kaarten, nieuwe karakters of nieuwe werelden om te ontdekken. Allerlei vormen van micro money worden gebruikt om consumenten te laten betalen voor het vergroten van de ‘experience’ en om meer te verdienen aan een spel.
Dit is niet alleen wennen voor de gamer, maar ook voor Sony. Vroeger ontwikkelde je een game en als ‘die’ klaar was ging je ‘shippen’. Miljoenen dozen gingen per boot & vliegtuig naar de koper en het bedenken van de volgende game ging van start.
Echter door de ontwikkeling van additionele content (‘episodic gaming’ heet deze trend) werkt Sony nu met twee soorten teams. Pioneer teams met ‘innovators, creators en technologists’ die nieuwe games ‘neerzetten’ en productie georiënteerde groepen die nieuwe episodes maken op basis van de al ontwikkelde game-platformen.
Ik ben ervan overtuigd dat de reclamebranche in dezelfde ontwikkeling zit. Campagnes worden steeds vaker interactieve communicatieplatformen en zijn door een continue dialoog met de consument nooit af. De vraag van adverteerders naar nieuwe episodes is dan ook een logisch gevolg.
Onze branche moet dus niet te lang wachten met het scheiden van de pioneer teams en de productie georiënteerde groepen. Dit om snelheid & inventiviteit te combineren met continuïteit, efficiëntie & kwaliteit.
Eigenlijk moeten bureau’s zich als de wieder weerga organiseren als bedrijven in de televisie-industrie. Anders worden we (alsnog) door de Eyeworks-en, CCCP’s en Endemol-len van deze wereld ingehaald. Zij komen inmiddels bij bijna alle adverteerders over de vloer en voor hen is deze manier van werken de gewoonste zaak van de wereld.